Wat maakt een man een metroseksueel?

2023 Auteur: Sandra Cummings | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-07-30 22:05

Voor het eerst in de geschiedenis van mode en mannelijkheid werd de Marlboro-man vervangen door de zachtere, goed verzorgde man van de 21^st eeuw. In kwam de Metrosexual Man. Dus wat maakt deze man zo modieus en zacht, en alle andere mannen passé?

Ryan Seacrest. David Beckham. Moet ik nog meer zeggen?

Knappe, goed uitziende en onberispelijk goed verzorgde mannen die zich niet schamen om toe te geven dat ze hun gezichts- en pedicures krijgen, dol zijn op winkelen en in Davids geval graag ondergoed van zijn vrouw dragen.

Deze jongens en andere heteroseksuele gelijkgestelden die hun innerlijke vrouw omhelsden, haalden de krantenkoppen rond 2004, met tijdschriftomslagen, diepgaande artikelen en zelfs wetenschappelijke onderzoeksartikelen die volledig waren geschreven over het nieuwe fenomeen dat de wereld overnam, metroseksualiteit.

Dus wie is een metroseksueel? Hij is degene die uren in de sportschool doorbrengt en liters liters gel op zijn haar heeft. Hij is te zien in de hipste clubs, gekleed in de meest trendy kleding. Hij heeft het geld te besteden en weet waar hij het aan moet uitgeven. Hij houdt net zo van een Siberische komkommer-gezichtsbehandeling als de volgende en zal zijn favoriete deep sea body-scrub aanbevelen aan jou.

Hij begon in de steden maar is nu te zien in de meest obscure achterlanden of buitenwijk. Hij is meestal recht maar kan homoseksueel of biseksueel zijn, maar dat maakt niet uit, want de grootste liefde in zijn leven is hijzelf.

Vóór David Beckham en zijn sarong waren mannen van de macho-soort. Ze hielden van voetbal en geweren, en van vlees en aardappelen. Ze hebben niet geshopt. Winkelen was voor meisjes. En sullen. Als ze zich in een winkel waagden, was het met een gedetailleerde boodschappenlijst met veel overschreven stukjes papier met vlekmarkeringen overal.

Voor deze man betekende grooming niets anders dan een bad en een scheerbeurt. Als er één persoon was waarvan aangenomen kon worden dat hij de belichaming van deze trend was, dan is het de â € ~Marlboro Manâ € ™, hij van de ruige mannelijkheid, hij met de versleten denims en cowboyhoed.

Tegen het begin van de jaren negentig werd deze rauwe, onbezoedelde mannelijkheid afgewezen door de populaire cultuur en het kapitalisme. De macho-man was geen goed genoeg doelgroep omdat hij zijn geld verdiende voor zijn vrouw. De markt had een soort man nodig die meer tijd besteedde aan zijn uiterlijk en imago en minder aan zijn identiteit. Wees getuige van de geboorte van de metroseksueel.

Metrosexuality kan worden toegeschreven aan de psychologische manipulatie van de consument door bedrijven en advertenties, of het kan te wijten zijn aan de simpele inherente behoefte aan verandering, de noodzaak om anders te zijn dan iemands voorgangers.

Maar de huidige gedachte dat metroseksualiteit een recente trend is, is volkomen onwaar. De Britse en Franse adel uit de 15e en 16e eeuw besteedden veel aandacht aan wat ze droegen en hoe ze het gebruikten. Hun station riep op tot strenge naleving van de etiquette. Men verwachtte dat mannen evenveel tijd zouden besteden aan hun uiterlijk als vrouwen. Alleen met de wereldoorlogen en de achteruitgang van de monarchieën veranderde dit, wat leidde tot de tegencultuur van de 20e eeuw.

De eerste verschijning van de term â € ~metrosexualâ € ™ was in het artikel â € ~Het is een vreemde wereldâ € ™ door Mark Simpson in een Britse nationale krant â € œThe Independentâ € op 15 november 1994. Hij haalt de reden aan voor de term zijnde de nabijheid van deze goed verzorgde jonge mannen naar de grote steden of metro's, want daar is het allemaal begonnen. Mogelijk vanwege de meer tolerante cultuur van grote steden, evenals de grote hoeveelheid haarsalons, spa's en clubs.

Metrosexuality bood mannen een nieuwe manier van denken. Ze hoefden niet het opofferingsmannetje van weleer te zijn en konden in plaats daarvan ook onschuldig aan zichzelf denken. Ze konden zoveel spenderen als ze willen op dunne banden en een spijkerbroek. Ze konden obsesseren over de kleur van hun hoogtepunten en of hun Dolce en Gabbana zonnebril nog niet waren gedateerd. T-shirts onder jassen werden vervangen door fijne zijden overhemden. Ze mochten kunst en literatuur waarderen zonder gepaaid te worden als mietjes.

Klik hier om verder te lezen: The Rise of the Ubersexual Man