Legendarische gratis klimmer Alex Honnold over hoe je angst kunt beheersen

2023 Auteur: Sandra Cummings | [email protected]. Laatst gewijzigd: 2023-05-26 18:28

Op 3 juni 2017 om 5.32 uur begon Alex Honnold met zijn baanbrekende beklimming van El Capitan, een grimmig torentje van 900 meter met glad graniet in het Californische Yosemite National Park. Om u een gevoel van schaal te geven, is de torenhoge Shard in Londen het hoogste gebouw in het Verenigd Koninkrijk - en El Capitan is bijna drie keer zo hoog. Maar in tegenstelling tot andere klimmers die zich die dag gevaarlijk aan de muur vastklampten, had Honnold geen touwen, harnassen of veiligheidsbescherming. Als 's werelds toonaangevende beoefenaar van' free soloing '- een opwindend puur, maar risicovolle klimmethode waarbij grote muren zonder ophogend touw omhooggaan, was hij alleen uitgerust met een paar klimschoenen en een zak krijt.

Na drie uur en 56 minuten fysiek slopende en technisch uitdagende manoeuvres op smalle scheuren en spleten - soms balancerend op richels de breedte van luciferdoosjes, op andere momenten alleen hangend aan zijn vingers boven de immense leegte, en wetend dat elke fout elke seconde zou leiden tot zijn dood - Honnold haalde zijn lichaam over de top. Hij was de eerste klimmer in de geschiedenis geworden die "El Cap" zonder touwen kon beklimmen - een prestatie zo baanbrekend dat mede-klimmer Tommy Caldwell het rotsklimmers equivalent van de maanlandingen noemde. National Geographic magazine beschreef het simpelweg als "de grootste prestatie van pure rotsklimmen in de geschiedenis van de sport".

Honnold, 32, die op zijn elfde begon klimmen in zijn plaatselijke sportschool in Sacramento, had al een legendarische reputatie opgedaan in de klimgemeenschap voor zijn uitdagende touwvrije beklimmingen, met name van Moonlight Buttress in Utah in 2008 en van de Triple Crown in Yosemite in 2012. Zijn opvallende beklimming van El Cap leverde hem echter wereldwijde erkenning op, wowing niet-klimmers en klimmers gelijk.

Wat de meeste mensen intrigeert over Honnold is niet alleen de fysieke conditie en technische vaardigheden die vereist zijn om zulke verbazingwekkende beklimmingen uit te voeren, maar ook de mentale controle en psychologische voorbereiding die deze prestaties mogelijk maken. Hoe beheerst hij angst, twijfel en angst om uit te blinken in zulke situaties van hoge druk, leven of dood? En kan zijn systeem werken voor de rest van ons? We gingen zelf met de man zitten om de verrassend nederige en menselijke technieken achter zijn bovenmenselijke psychologie te bespreken.

Wat waren de unieke uitdagingen waarmee je te maken kreeg tijdens je gratis solo-beklimming van El Capitan?

De grootste moeilijkheid van El Cap - en er zijn veel moeilijkheden - is de enorme omvang ervan. Ik klom in vier uur, wat de snelste is die ooit is beklommen, maar het is nog steeds niet zo snel. Met vier uur onafgebroken klimmen is de fitnesscomponent een uitdaging. Maar de eerste 300 meter bevinden zich onder een vrij lage hoek, zoals een plaat, wat betekent dat je je eigen gewicht hebt en er geen echte houvast is, dus het is echt technisch. Het voelt glad en onveilig, dus een van de belangrijkste mentale blokkades was dat je het gevoel hebt dat je elk moment kunt uitglijden. Hoger, het deel dat het meest lichamelijk moeilijk was, was waar je jezelf heel hard moet optrekken. Dus je hebt deze combinatie van het onzekere karakter van de klim, de moeilijkheidsgraad van de klim en de grootte van de klim. Er zijn veel verschillende aspecten om je hoofd rond te krijgen.

Wat is de emotionele aantrekkingskracht van klimmen zonder touwen, gezien de duidelijke gevaren?

Er zijn veel factoren. De puurheid is een groot deel. De eenvoud. Het feit dat je geen partner nodig hebt. Ik denk dat toen ik voor het eerst begon te klimmen, ik andere klimmers niet kende, dus een deel ervan was gewoon te bang om iemand te vragen me te laten vallen en dingen te gaan doen in plaats daarvan. Maar absoluut is de uitdaging er een deel van. Er is het gevoel van meesterschap en van het werken naar iets dat echt moeilijk is. Het gaat om het perfectioneren van je vaartuig. En soms is het gewoon leuker omdat je sneller meer terrein kunt bedekken.

Deze klim was het hoogtepunt van je carrière. Wat vertegenwoordigt het voor jou?

Grote solo-beklimmingen zijn waar ik het meest trots op ben en na El Cap verbleekt al het andere in vergelijking. Ik hield van het doen van de Fitz Roy-route [een complete traverse van het Fitz Roy-massief van Patagonië in 2014] met Tommy Caldwell. Dat is een van de dingen waar ik het meest trots op ben. Ik heb nog een aantal andere grote beklimmingen in Patagonië gedaan, die voor mij vrij betekenisvol zijn omdat ze grote dagen in de bergen met zich meebrachten. Maar ik denk dat ik de mooiste ervaring altijd heb gevonden, en El Cap is altijd al de onmogelijke klim geweest.

Foto: Theadore Hesser

Om te klimmen heb je sterke vingers, onderarmen en benen nodig, een stevige kern en een enorme flexibiliteit en uithoudingsvermogen. Hoe heb je je lichamelijk voorbereid op de klim?

"Voordat ik deze klim deed, was ik aan het wandelen en rennen omdat ik wist dat ik om deze route te beoefenen steeds opnieuw naar de top moest lopen, dus ik had een goede conditie nodig. Nu probeer ik daar minder op te focussen en meer op moeilijk klimmen in plaats daarvan. Ik wil dat mijn benen kleiner zijn, want ik hoef daar de hele dag niet omhoog te lopen. Dus mijn training fluctueert volgens mijn doelen. Maar de fysieke kant is redelijk eenvoudig. Je moet in staat zijn om de route te beklimmen zonder te vallen, dus eerst en vooral moet je sterk en fit genoeg zijn om niet te moe te worden als je eraan werkt.

Je hing uit een 900m hoge rotswand zonder touwen. De grote vraag is: hoe beheers je je angst?

Ik probeer de angst niet precies te beheersen. Ik probeer me zo voor te bereiden dat ik me niet bang voel, want als ik heel veel angst zou voelen, zou ik daar niet heen gaan. In sommige opzichten duidt angst op een gebrek aan voorbereiding of dat er iets verkeerd is gegaan.Zelfs iets onverwachts gebeurt dat je niet hebt voorzien, is tot op zekere hoogte een gebrek aan voorbereiding.

Het is niet alsof ik iets heel engs neem en die angst onderdruk en het toch doe. Ik neem iets engs en ik identificeer de redenen waarom het eng is. Ik denk door welke rationeel zijn en welke niet, ik werk door die dingen, en uiteindelijk doe ik het als het niet eng meer voelt.

Wat hield je mentale voorbereiding in?

Er was veel aan. De mentale kant is in beide geloven dat het mogelijk is en eigenlijk weten hoe het te doen, wat betekent het onthouden van alle reeksen en oefenen, oefenen en veel tijd daar doorbrengen.

Hoe heb je ervoor gezorgd dat je tijdens de beklimming geen zenuwen of twijfels hebt gehad?

Ik besteedde veel tijd aan het overwegen van variaties om er zeker van te zijn dat er geen gemakkelijkere manier was om het te doen, gedeeltelijk zodat ik me bij een uitdagende sectie niet in de rug zou afvragen dat er misschien een betere manier was om te gaan aan de rechterkant of zoiets. Ik wilde 100% toegewijd zijn aan wat ik aan het doen was toen ik daarboven was, dus er was geen mogelijkheid van aarzeling of twijfel. Dat is niet voor de hand liggend - je zou misschien niet denken dat dat een deel van mijn voorbereiding zou zijn. Maar het was belangrijk om al die andere deuren te sluiten, dus toen ik eenmaal op dat pad was, wist ik dat dat het enige pad was en er geen vragen waren.

Hoe reageer je op onverwachte scenario's tijdens een klim?

Ik zou niet zeggen dat ik een proces heb, maar ik behandel die dingen per geval. Het onderliggende thema is altijd om de situatie rationeel te evalueren, omdat het voelen van angst slechts een fysiologische reactie is waarbij er veel dingen in je lichaam gebeuren. Je visie versmalt, je hartslag wordt sneller en er gebeuren andere dingen. Maar alleen omdat je angst ervaart, verandert dit de realiteit van de situatie niet. Dit betekent niet dat je meer of minder kans hebt om eraf te vallen. Het betekent gewoon dat je denkt dat je gaat vallen. Soms betekent dat dat je in echt gevaar verkeert en soms niet.

In staat zijn om dat rationele deel van je hersenen te gebruiken, een stapje terug doen en evalueren wat er gaande is en de juiste beslissingen nemen, dat is het ding. Dat is een proces dat beter wordt met oefenen. En ik heb nu veel oefening gehad.

Wat was je mindset op de dag van de klim?

De klim ging soepeler dan ik had verwacht. Het was perfect. Het was bijna alsof ik te veel voorbereid was en ik kon gewoon opdagen en me geweldig voelen. Maar ik was nog steeds nerveus in de ochtend, of misschien meer opgewonden? Het is moeilijk om precies te zeggen. Ik stel me voor dat het vergelijkbaar is met hoe een andere atleet zich voelt wanneer ze een grote dag ingaan. Naar de Olympische Spelen gaan, ik weet zeker dat mensen nerveus en opgewonden zijn. Ze weten dat ze voorbereid zijn, dus zijn ze enthousiast voor het moment.

Ik zat een beetje op de automatische piloot. Ik deed precies wat ik moest doen. Ik heb mijn voorbereiding op tijd voorbereid op het inpakken van mijn rugzak en andere dingen. Ik maakte mijn ontbijt vooraf, dus ik rolde net uit bed, trok mijn kleren aan, at mijn ontbijt en ik ging gewoon. Er was geen ruimte om van het spoor af te gaan.

Vorig jaar bood je je aan voor een MRI-scan aan de Medische Universiteit van South Carolina. De wetenschappers ontdekten dat je hersenen niet op dezelfde manier reageren op angst als andere mensen. Wat heb je van die ontdekking gemaakt?

Tot op zekere hoogte doet het er niet toe, want ik weet wie ik ben en ik weet wat ik leuk vind om te doen, dus maakt het niet uit wat iemand me over mijn hersenen vertelt. Ik ken mezelf. Ik ben nog steeds mij. Ik ben nog steeds dezelfde persoon. Ik denk dat het een interessante evaluatie was, maar de resultaten zijn nog steeds dubbelzinnig. Je kunt er van nemen wat je wilt. Wat ik ervan afnam was dat ik waarschijnlijk iets minder angstgevoelens begon dan de gemiddelde persoon, maar daarna heb ik mijn reactie daarop in de loop van de tijd gedempt. Andere mensen kunnen naar dezelfde resultaten kijken en misschien zeggen ze dat ik een freak ben. Maar ik denk gewoon niet dat ik van nature zo ben. Ik denk dat het uit jarenlange oefening komt.

Vind je dat je benadering van het afbreken van angst in rationele en beheersbare componenten je op andere gebieden in je leven helpt?

Ja, ik bedoel, een rationele evaluatie van risico is nuttig in alle delen van het leven. Ik geniet bijvoorbeeld van een achtbaan. Het is leuk. Het is helemaal niet eng. Het is helemaal niet riskant. Het enige risico in een achtbaan is als er iets misgaat, als de achtbaan breekt en je op de baan gaat vliegen, en dat is helemaal niet waarschijnlijk. Er is dus niets om je zorgen over te maken. Het is logisch om al het leven op die manier te bekijken en risico's in het juiste perspectief te houden.

Je houdt een dagboek bij. Helpt dat ook bij je mentale voorbereiding?

Ik heb op elk moment twee tijdschriften. Ik heb een klimboek dat ik sinds 2005 op dezelfde manier heb geformatteerd. Elke afzonderlijke klim- of buitenactiviteit gaat in dat dagboek. Dan heb ik nog een ander tijdschrift dat meer is voor training, levensstijl, takenlijsten, doelen en willekeurige dingen zoals het volgen van mijn dieet en mijn dagelijkse oefeningen en aanvullende training. Dat dagboek is veel gevarieerder. Ik ga soms een paar maanden zonder dat ik dat schrijf, maar mijn dagboek is sinds 2005 nauwgezet bijgehouden.

Mensen over de hele wereld waren verbaasd over je beklimmingen. Maar wat verbaast u?

Ik hou nog steeds van het kijken naar klimmende films en het lezen van klimmende tijdschriften en ik ben zeker geïnspireerd door andere klimmers - hoewel ik persoonlijk meer geïnspireerd ben door sterke prestaties. Als ik zie dat mensen dingen in training doen, denk ik van: "Ik kan niet geloven dat je een pull-up kunt maken met je pinkvinger vanuit dat kleine houvast! Dat is zo gek! "Maar dat komt omdat de fysieke kant altijd moeilijk voor me is geweest.Ik ben niet van nature sterk in de manier waarop sommige mensen zijn en misschien waarderen mensen daarom [mijn prestaties], omdat de mentale kant niet gemakkelijk bij veel mensen aankomt. Maar ik wil alleen sterke prestaties zien. Ik kan niet geloven wat mensen kunnen doen. Het is gek.

Je hebt het klimmen al naar een heel nieuw niveau gebracht. Wat is het volgende?

Er zijn een handvol beklimmingen die ik wil doen en tonnen locaties waar ik graag heen wil. Ik wil klimmen in gebieden waar ik nog nooit ben geweest, dus dat betekent veel avontuurlijke reizen. Ik ga deze winter naar Antarctica, dus dat zou best de levenservaring moeten zijn. Het zal het zevende continent zijn waar ik in ben geklommen, dus het zou leuk moeten zijn. Maar er zijn nog veel dingen te doen. Het is pas een paar maanden geleden sinds El Cap. Tegen die tijd volgend jaar zal ik opnieuw een hele lijst gepland hebben.

De North Face-klimmer Alex Honnold maakt deel uit van de wereldwijde campagne Walls Are Meant For Climbing, gericht op het vergroten van de toegankelijkheid van de sport en het samenbrengen van de klimgemeenschap. Bekijk @thenorthfaceuk op Instagram.